Alem! İşaret, alâmet, sembol…
Medeniyetimizin en ifadeli rümuzu bu.
Akla derhal Yahyâ Kemal’in bir şiiri düşmez mi?
O şiirde de bilhassa:
Gök nûra garkolur nice yüzbin minâreden
Şehbâl açınca Rûh-ı Revân-ı Muhammedî
Ervah cümleten görür Allahü Ekber’i
Akseyleyince arşa Lisan-ı Muhammedî
beyitleri…
http://www.youtube.com/watch?v=DFn5zmapojY
Mitolojilerini güncelleyerek kullanan batının yaptığını rasyonel karşılıyoruz; ama kendi efsane, mucize… Ve masal motiflerimizi geleneksel dogmalar halinde kullanıyoruz. Bunlardaki sembollerin çözülüp yeniden işlenmesi, güncellik içinde yorumlanması gerektiğini göremiyoruz. Çünkü bir “yeniden anlama” zahmetine katlanmıyoruz… Maalesef fikir tembelliği çok vahim bir âfet!…
