Dîvan-ı Kebîr, c. IV, 1919:

• Aşk; her an göklere uçmaktır, yüzlerce perdeyi yırtmaktır!
• Aşk, önce kendini nefsinin isteklerinden kurtarmak, nefsanî yollarda yürümekten ayak çekmektir!
• Dünyayı yok saymak, görmemezlikten gelmektir; geldiği ve tekrar gideceği alemi düşünmek, kendini anlamaya, bilmeye çalışmaktır!
• Gönüle dedim ki: “Ey gönül! Aşıkların arasına karışman, herkesin bakmadığı
• Yönden cihana bakman, gönüllerin sokaklarında koşman kutlu olsun!» Ey gönül! Bu duygu sana nerden geldi, bu çırpınma nedendir?
• Ey gönül kuşu, kuşların dillerini söyle! Ben, senin kapalı sözlerinin anlamını bilirim!”
• Gönül dedi ki: “Şu balçıktan yaratılmış eve uçup gelmeden önce, iş yurdunda, ezel aleminde idim!
• Sonra o iş yurdundan, o sanat evinden uça uça, sanatı yaratanın evine geldim!